Polski Związek Niewidomych

Początek roku to, już od wielu lat, czas przygotowywania rozliczeń podatkowych za rok miniony; tym razem za rok 2013. W związku z nadsyłanymi przez członków Polskiego Związku Niewidomych licznymi zapytaniami dotyczącymi możliwości korzystania przez osoby niewidome z tzw. ulgi na przewodnika władze Polskiego Związku Niewidomych skierowały w tej sprawie kilka pism do Ministerstwa Finansów. Poniżej zamieszczamy całą korespondencję Centrum Rehabilitacji

Rozliczenia podatkowe niewidomych – Pismo skierowane do Ministerstwa Finansów 5.12.2011 roku

Szanowna Pani Dyrektor,
Ewa Adamiak

Polski Związek Niewidomych zwraca się z uprzejmą prośbą o wyjaśnienie Artykułu 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Z dniem 1 stycznia 2011 roku, Artykuł 26 ust 7c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, (Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307, przyjmuje następujące brzmienie:

“W przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności: wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika”.

W opinii środowiska osób niewidomych, obowiązujący zapis w zasadniczy sposób zmienia na niekorzyść sytuację niewidomych podatników.

Osoby niewidome mają wiele wątpliwości, w jaki sposób skorzystać z przysługującej im ulgi, aby być w zgodzie z przepisami prawa. Jakie dowody skorzystania z ulgi na przewodnika należy przedstawić w przypadku kontroli urzędu skarbowego:

1. Czy mają to być umowy zawarte z przewodnikami, kto określa charakter tej umowy, jakie dane powinna ona zawierać, jakie należy przyjąć stawki za świadczenie usług przewodnika?
2. Czy może to być rekompensata rzeczowa świadczona przez przewodnika i w jaki sposób dokumentowana?
3. Czy osoby, z których pomocy niewidomi korzystają muszą być pełnoletnie?
4. Czy mogą to być emeryci?
5. Czy osoby będące przewodnikami mogą być w stosunku pokrewieństwa z osoba niewidomą? itd

Dbając o to, aby nasi podopieczni bezpiecznie i z odpowiedzialnością korzystali z przysługujących im ulg, prosimy o jednoznaczną wykładnię ww. artykułu.

Z poważaniem
Dyrektor Polskiego Związku Niewidomych
mgr Małgorzata Pacholec

Rozliczenia podatkowe niewidomych – Odpowiedź Ministerstwa Finansów z 30.12.2011 r.

Pani Małgorzata Pacholec
Dyrektor Polskiego Związku Niewidomych

W związku z pismem z dnia 5 grudnia 2011 r., l.dz. 2782/CR-559-XV/2011 dotyczącym art. 26 ust. 7c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje, iż nadanie z dniem 1 stycznia 2011 r. nowego brzmienia ww. regulacji nie zmienia na niekorzyść sytuacji niewidomych podatników.

W obecnym stanie prawnym – analogicznie jak w latach ubiegłych – osoby niewidome zaliczone do 1 lub II grupy inwalidztwa oraz podatnicy mający na utrzymaniu ww. osoby, mogą pomniejszyć swój dochód do opodatkowania o wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł, bez konieczności posiadania dokumentów stwierdzających ich wysokość. Stanowi o tym art. 26 ust. 7a pkt 7 w związku z art. 26 ust. 7c ustawy.

Należy jednak zauważyć, iż brak ustawowego wymogu dokumentowania wysokości tego rodzaju wydatków fakturą rachunkiem lub innym dokumentem, nie oznacza, iż z ulgi tej może skorzystać każda osoba niewidoma zaliczona do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnik mający na utrzymaniu takie osoby.

Przepisy podatkowe nie przewidują bowiem możliwości, aby osoby niewidome zaliczone do I lub II grupy inwalidzkiej mogły obniżyć dochód przed opodatkowaniem o kwoty ryczałtowo określone, bez względu na to czy podatnik wydatki poniósł, czy też nie. Powyższe potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych.

Przykładowo, w wyroku z dnia 2 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 10/10 sąd zważył, iż omawiana ulga „nie przysługuje z tytułu inwalidztwa określonego stopnia, ale z tytułu korzystania z usług przewodników – co oznacza, że ten fakt musi rzeczywiście mieć miejsce, a ponadto polega ona na odliczeniu od dochodu wydatków – co z kolei oznacza, że podatnik może odliczyć tylko te wydatki, które faktycznie poniósł, przy czym możliwość ich zrekompensowania w postaci ulgi została ograniczona do wskazanej w art. 26 ust. 7a pkt 7 kwoty 2.280 zł”.

Z kolei w wyroku z dnia 6 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/GL 55/09 sąd stwierdził, iż co prawda zgodnie z art. 26 ust. 7 c ustawy podatnik nie ma obowiązku udokumentowania wysokości wydatków limitowanych (np. na opłacenie przewodników), jednak organ ma prawo wezwać do złożenia wyjaśnień lub dokonania określonych czynności, jeżeli jest to niezbędne dla wyjaśnienia stanu faktycznego lub rozstrzygnięcia sprawy. „Tym samym podatnik powinien liczyć się z potrzebą wykazania uprawnienia do skorzystania z ulgi i w sposób wiarygodny uprawdopodobnić fakt poniesienia spornych wydatków. (…) Za takim rozumieniem przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przemawia zarówno wykładnia literalna (w przepisie jest mowa o “poniesieniu wydatków”) jak i celowościowa. Celem, który przyświecał ustawodawcy, przy wprowadzeniu możliwości dokonywania odliczeń wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, według ogólnej zasady, było ułatwienie osobom niepełnosprawnym prowadzenia normalnego życia. Odliczenia mają spełniać rolą bodźca, zachęcającego i ułatwiającego niepełnosprawnym rehabilitację i normalne życie. Wydatki takie muszą więc być poniesione faktycznie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2006 roku, sygn. akt IIFSK 1373/05) “.

Przy czym wydatków na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa nie stanowią „wyrazy wdzięczności” w postaci zwyczajowego poczęstunku lub upominku. W orzeczeniu z dnia 16 marca 2006 r., sygn. akt I SA/Ol 65/06, sąd uznał, iż „Taka pomoc nie może jednak być uznana za korzystanie z przewodnika w rozumieniu cytowanego wyżej przepisu ustawy podatkowej. Nawet jeśli tym osobom skarżąca odwzajemniała się zwyczajowym poczęstunkiem lub upominkiem, to nie ma podstaw do przyjęcia, że opłacała przewodników osoby niewidomej w rozumieniu art. 26 ust. 7a pkt 7″ ustawy.

W tym samym wyroku sąd zauważył również, iż przepisy Konstytucji RP nakładają na wszystkie organy państwa obowiązek działania zgodnie z prawem, w tym obowiązek wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy.

W konsekwencji, jeżeli w toku prowadzonego postępowania organ podatkowy uzna, że przedłożone dowody są niewystarczające do wykazania prawa do ulgi lub budzą wątpliwości, organ podatkowy ma nie tylko prawo, ale wręcz ustawowy obowiązek, poszerzenia postępowania wyjaśniającego o bardziej wnikliwe zbadanie okoliczności ponoszenia przez podatnika odliczonych wydatków. Natomiast podatnik musi uwiarygodnić swoje twierdzenie, że poniósł określone wydatki. „Istotnym jest bowiem, że owa limitowana ulga powoduje obniżenie podstawy do obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc podatnik winien wykazać, że ją poniósł. Nie jest ona świadczeniem należnym podatnikowi z mocy prawa.” (wyrok z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1912/08).

Od 1 stycznia 2011 r. przepis art. 26 ust. 7c ustawy stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (w tym z tytułu opłacenia przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa), nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Przedmiotowa zmiana ma charakter porządkowy i jest zgodna z ugruntowanym poglądem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych. W konsekwencji, na żądanie (wezwanie) organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej, podatnik który pomniejszył swój dochód do opodatkowania o wydatki na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa, jest zobligowany przedstawić dowody, które potwierdzają fakt poniesienia tych wydatków, w szczególności wskazać z imienia i nazwiska osoby, które otrzymały zapłatę w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika.

Na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenie otrzymane przez osoby pełniące funkcję przewodnika stanowi dla tych osób przychód podlegający opodatkowaniu. W konsekwencji dochody z tego tytułu przewodnik powinien wykazać w zeznaniu podatkowym i od łącznej kwoty obliczyć należny podatek.

Odnosząc się natomiast do poszczególnych pytań, Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje, iż przepisy ustawy nie nakładają na podatnika korzystającego z ulgi z tytułu opłacenia przewodników osób niewidomych bezwzględnego obowiązku przedstawienia (okazania) umowy zawartej z przewodnikiem. Nie określają również formy oraz rodzaju tej umowy, uznając iż decyzję w tej sprawie podejmują sami zainteresowani (strony umowy). Z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych nie jest również istotny ani wiek przewodnika (osoby otrzymującej wynagrodzenie), ani jego stopień pokrewieństwa z osobą niewidomą. Podatnikiem tego podatku jest bowiem każda osoba, która uzyskuje dochód do opodatkowania, niezależnie od tego czy ma on charakter pieniężny czy niepieniężny (np. rzeczowy). Jednocześnie należy zauważyć, iż sytuacja przedstawiona w pytaniu drugim dotycząca rekompensaty rzeczowej świadczonej przez przewodnika osobie niepełnosprawnej jest niezrozumiała. O ile jednak w praktyce ma to miejsce, to wówczas osobie niepełnosprawnej (świadczeniobiorcy) nie przysługuje prawo do ulgi, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy, gdyż przedmiotowy wydatek nie jest ponoszony przez tę osobę, lecz przez przewodnika na jej rzecz.

Dodatkowo Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje, iż powyższe wyjaśnienie nie stanowi interpretacji indywidualnej, o której mowa w rozdziale la Działu II ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).

Rozliczenia podatkowe niewidomych – Pismo skierowane do Ministerstwa Finansów

8.02.2012r.
Pani Dyrektor Ewa Adamiak
Departament Podatków Dochodowych
Ministerstwo Finansów

Polski Związek Niewidomych uprzejmie dziękuje za odpowiedź z dnia 30 grudnia 2011 r. (l.dz. DD3/8213/403/MCA/11/DD-556) na nasze pismo w sprawie odliczeń wydatków rehabilitacyjnych przez osoby niepełnosprawne. W związku z tą odpowiedzią nasunęły się nam jednak dodatkowe wątpliwości, które chcielibyśmy wyjaśnić, by w przyszłości członkowie naszej organizacji uniknęli trudności wynikających z niewłaściwej interpretacji przepisów podatkowych.

Na wstępie chcemy z całą mocą podkreślić, że nie budzi naszych wątpliwości sprawa, że wydatki na opłacenie przewodnika (art.26 ust. 7a pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307, z późn. zm.) mogą odliczyć wyłącznie osoby niepełnosprawne zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa (znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności) z tytułu uszkodzenia wzroku, które faktycznie poniosły wydatki na ten cel. Nigdy naszym zamiarem nie było choćby sugerowanie, że ulga ta należy się wyłącznie z tytułu zaliczenia do osób niepełnosprawnych. Jest dla nas jasne i oczywiste, że osoba, która z pomocy przewodników nie korzystała lub też korzystała, ale nie poniosła w związku z tym żadnych wydatków, nie może z tego odliczenia skorzystać.

Zastanawia nas natomiast kwestia rewanżowania się w formie rzeczowej (upominkiem, obiadem itp.) przewodnikowi. Państwo w swojej odpowiedzi powołali się na orzeczenie Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2006 r. sygn. Akt I SA/Ol 65/06 i stwierdzili, że zgodnie z tym orzeczeniem „wydatków na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa nie stanowią „wyrazy wdzięczności” w postaci zwyczajowego poczęstunku lub upominku”.

Orzeczenie to stanowi między innymi:

“Skarżąca nie wskazała w toku postępowania administracyjnego żadnej osoby , która spełniała rolę przewodnika. Jej oświadczenie zostało uznane przez organy podatkowe za niewystarczające do przyznania ulgi z tego tytułu a ocena ta nie narusza prawa. Z oświadczenia tego wynika jedynie, że okazjonalnie, w różnych sytuacjach życiowych skarżąca korzystała z pomocy przygodnych osób obcych. Taka pomoc nie może jednak być uznana za korzystanie z przewodnika w rozumieniu cytowanego wyżej przepisu ustawy podatkowej. Nawet jeśli tym osobom skarżąca odwzajemniała się zwyczajowym poczęstunkiem lub upominkiem, to nie ma podstaw do przyjęcia, że opłacała przewodników osoby niewidomej…”.

Z cytatu tego wynika, iż w tej sprawie sąd uznał, iż oświadczenie skarżącej podatniczki nie jest wystarczające do uprawdopodobnienia poniesienia wydatków, gdyż korzystała z pomocy osób przygodnych i to tylko okazjonalnie.

W związku z powyższym rodzą się pytania:

1. Czy na podstawie tego orzeczenia można autorytatywnie stwierdzić, iż odwzajemnianie się w formie rzeczowej przewodnikowi jest niedozwolone?
2. Czy okazanie rachunków za obiad czy zakupione kwiaty wraz z oświadczeniem przewodnika, że przyjął taką formę rekompensaty za udzielenie pomocy jako przewodnik jest niewystarczające?
3. Czy oświadczenie osoby towarzyszącej niewidomemu, stwierdzające, że niewidomy zakupił poczęstunek czy upominek przewodnikowi napotkanemu przygodnie jest wystarczającym dowodem?
4. Czy bilety na przejazd zakupione dla przewodnika mogą być dowodem wystarczającym do potwierdzenia prawa do ulgi (wydatki zostały poniesione)?
   W piśmie z dnia 30 grudnia jest napisane „W konsekwencji, na żądanie (wezwanie) organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej, podatnik, który pomniejszył swój dochód do opodatkowania o wydatki na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa, jest zobligowany przedstawić dowody, które potwierdzają fakt poniesienia tych wydatków, w szczególności wskazać z imienia i nazwiska osoby, które otrzymały zapłatę w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika”. Wobec tego rodzi się pytanie, jakie inne dowody poza podaniem imienia i nazwiska, potwierdzające fakt poniesienia wydatków może podatnik przedstawić i będą one wystarczające.

W związku z naszym poprzednim pismem prosimy też o informację dotyczącą wieku przewodnika. Wiemy, że przepisy nie stawiają tu żadnych granic co do wieku takiej osoby. Nie wiemy jednak, jak ten przepis będzie interpretowany, czy 10-letnie dziecko, które pomaga osobie niewidomej docierać z domu na przystanek codziennie w drodze do pracy może być uznany za przewodnika? Pytamy, gdyż nasi członkowie obawiają się sami podejmować decyzji, w jakim wieku musi być wynagradzany przewodnik, by poniesione wydatki można odliczyć w ramach ulgi z art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Być może istnieje jakieś orzecznictwo lub interpretacje w tym zakresie.

Chcemy uzyskać precyzyjne odpowiedzi, by uniknąć w przyszłości problemów przy składaniu wyjaśnień w urzędach skarbowych. Nie chcemy w dalszym ciągu być traktowani jak oszuści czy krętacze, którzy korzystają z ulg, które według urzędników nam się nie należą. Chcemy korzystać z przywileju podatkowego, który przyznał nam ustawodawca, bez narażania się na oskarżenia o naciąganie lub obchodzenie przepisów i bezprawne korzystanie z ulgi.

Prosimy o odpowiedź na jeszcze jedno ważne dla naszego środowiska pytanie dotyczące odliczeń podatkowych. Chodzi o odliczenie wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 7, pkt 8 i pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niektóre urzędy skarbowe twierdzą, że można skorzystać jedynie z jednej z tych ulg, to znaczy przykładowo, jeśli niewidomy odliczy wydatki w kwocie 2280 zł na opłacenie przewodnika, to nie może już odliczyć 2280 zł na wydatki związane z przewozem własnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, czy też na utrzymanie psa przewodnika.

Będziemy wdzięczni za wyjaśnienie wyżej wskazanych kwestii.

Z poważaniem
Prezes Zarządu Głównego
Polskiego Związku Niewidomych
Mgr Anna Woźniak-Szymańska

Rozliczenia podatkowe niewidomych – Odpowiedź z Ministerstwa Finansów z Departamentu Podatków Dochodowych z 10.04.2012r.

Pani Anna Woźniak-Szymańska
Prezes Zarządu Głównego PZN

W związku z pismem z dnia 8 lutego 2012 r. L. dz. 7/CR-42-XV/2012, Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje, iż kwestia korzystania w podatku dochodowym od osób fizycznych z odliczenia od dochodu z tytułu poniesienia wydatków na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, była już wielokrotnie przedmiotem wyjaśnień resortu finansów.

Stanowisko w tej sprawie (w tym odnośnie dokumentowania, dowodów, wieku przewodnika, niepieniężnego charakteru świadczenia oraz konsekwencji uzyskania przychodów przez przewodnika) Ministerstwo Finansów zajęło między innymi w adresowanych do Polskiego Związku Niewidomych odpowiedziach z dnia: 30 grudnia 2011 r. Nr DD/8213/403/MCA/l 1/DD-556, 27 kwietnia 2010 r. Nr DD3/8213/25/MCA/10/PGMC-129 oraz 10 grudnia 2002 r. Nr PB5/MC-066-577-2770/22.

Przy czym, jak wynika z pisma z dnia 8 lutego 2012 r., powyższe zagadnienia – mimo dotychczasowych obszernych wyjaśnień popartych orzecznictwem sądów administracyjnych -nadal budzą wątpliwości interpretacyjne zarówno władz, jak i członków Polskiego Związku Niewidomych.

Należy zatem zauważyć, iż w przypadku trudności w korzystaniu w indywidualnych sytuacjach życiowych z ulgi podatkowej, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), podatnikowi przysługuje prawo zwrócenia się z wnioskiem o wydanie w jego sprawie tzw. interpretacji indywidualnej. Tego rodzaju pisemne interpretacje prawa podatkowego wydawane sana zasadach i w trybie określonych w rozdziale la Działu II ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).

Zgodnie z ww. przepisami oraz rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), organem właściwym do wydania, w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych, interpretacji indywidualnej jest w zależności od miejsca zamieszkania osoby fizycznej Dyrektor Izby Skarbowej w: Bydgoszczy, Katowicach, Łodzi, Poznaniu albo w Warszawie.

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej składa się według wzoru określonego rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie wzoru wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz sposobu uiszczenia opłaty od wniosku (Dz. U. Nr 112, poz. 771, z późn. zm.). W składanym wniosku należy w sposób wyczerpujący przedstawić zaistniały stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe, a także własne stanowisko w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Wniosek podlega opłacie w wysokości 40 zł od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Więcej informacji na temat ww. interpretacji znajduje się na stronie internetowej Ministerstwa Finansów www.mf.gov.pl w zakładce Administracja podatkowa » Krajowa Informacja Podatkowa » Interpretacje indywidualne – informacje praktyczne.

Z kolei, w przypadku niejednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego w określonych decyzjach, postanowieniach oraz interpretacjach wydanych przez organy podatkowe lub organy kontroli skarbowej w takich samych stanach faktycznych lub zdarzeniach przyszłych (np. dotyczących odliczenia z tytułu opłacania przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa), oraz w takich samych stanach prawnych, podatnik może wystąpić z wnioskiem o wydanie tzw. interpretacji ogólnej (wnioskodawcą nie może być organ administracji publicznej).

Wniosek o wydanie interpretacji ogólnej powinien zawierać uzasadnienie konieczności wydania interpretacji ogólnej, w szczególności przedstawienie zagadnienia oraz wskazanie przepisów prawa podatkowego wymagających wydania interpretacji ogólnej oraz wskazanie niejednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego w określonych decyzjach, postanowieniach oraz interpretacjach indywidualnych wydanych przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej w takich samych stanach faktycznych lub zdarzeniach przyszłych, oraz w takich samych stanach prawnych. Interpretacje ogólne wydaje Minister Finansów. Wniosek o wydanie interpretacji ogólnej składa się według wzoru określonego rozporządzeniem Ministra z dnia 27 grudnia 2011 r. w sprawie wzoru wniosku o wydanie interpretacji ogólnej oraz sposobu uiszczenia opłaty od wniosku (Dz. U. Nr 296, poz. 1756).
Interpretacje organów podatkowych oraz orzecznictwo sądów administracyjnych w sprawach podatkowych są dostępne w elektronicznym Systemie Informacji Podatkowej na stronie internetowej www.sip.mofnet.gov.pl. Analiza dokumentów zamieszczonych w tym systemie nie wskazuje na istnienie rozbieżności w stosowaniu art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dotyczy to zarówno rozstrzygnięć podejmowanych przez organy podatkowe jak i sądy administracyjne.
Niezależnie od powyższego, odnosząc się do poszczególnych Państwa pytań, Ministerstwo Finansów wyjaśnia co następuje.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2006 r., sygn. akt I SA/Ol 65/06 nie wprowadza zakazu „odwzajemniania się w formie rzeczowej przewodnikowi”.
Sąd uznał natomiast, że okazjonalnego, w różnych sytuacjach życiowych, korzystania z pomocy przygodnych osób obcych, nie można utożsamiać z korzystaniem z przewodnika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Sąd stwierdził, iż „Nawet jeśli tym osobom skarżąca odwzajemniała się zwyczajowym poczęstunkiem lub upominkiem, to nie ma podstaw do przyjęcia, że opłacała przewodników osoby niewidomej w rozumieniu art. 26 ust. 7a pkt 7″ ustawy o podatku dochodowym odo osób fizycznych.
W świetle powyższego, jeżeli zakupiony dla przewodnika obiad lub kwiaty mają wyłącznie okazjonalny charakter lub są formą wyrażenia wdzięczności za wyświadczoną uprzejmość bądź grzeczność (a nie zapłatą za wykonaną pracę przewodnika), to niezależnie od faktu posiadania rachunku czy też oświadczenia osoby towarzyszącej niewidomemu potwierdzających dokonanie ww. zakupów, nie stanowią one wydatku, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Również wydatek poniesiony na zakup biletu dla przewodnika, który nie stanowi formy zapłaty za pełnienie funkcji przewodnika, nie uprawnia do dokonania odliczeń na podstawie ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się z kolei do pytania dotyczącego przedstawienia dowodów, należy zauważyć, iż do kwestii tej Ministerstwo Finansów odniosło się w piśmie z dnia 27 kwietnia 2010 r. DD3/8213/25/MCA/10/PGMC-129, informując, iż „Dowodem w sprawie podatkowej jest wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, o ile nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być również dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających. Jeżeli w toku prowadzonego postępowania organ podatkowy uzna, że przedłożone dowody są niewystarczające do wykazania prawa do ulgi lub budzą wątpliwości, organ podatkowy ma nie tylko prawo, ale wręcz ustawowy obowiązek, poszerzenia postępowania wyjaśniającego o bardziej wnikliwe zbadanie okoliczności ponoszenia przez podatnika wydatków, tj. o zbadanie „w jakich konkretnych sytuacjach podatnik korzystał z pomocy przewodników, jak często, jakiego rzędu kwoty wydatkował zazwyczaj na ten ceł, ewentualnie czy inne osoby mogą potwierdzić fakt korzystania przez skarżącego z tej formy pomocy” (wyrok z dnia 2 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 10/10) “”.

Uzupełniając powyższe wyjaśnienie Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje, iż dowodem w sprawie może być także dowód z przesłuchania strony, w warunkach opisanych w art. 199 ustawy – Ordynacja podatkowa, jak również z zeznań świadków czy opinii biegłych.

Przechodząc natomiast do wieku przewodnika, Ministerstwo Finansów ponownie wyjaśnia, iż przepisy podatkowe nie wprowadzają w tym zakresie żadnej cezury. Wiek podatnika nie ma bowiem znaczenia dla celów opodatkowania uzyskanych dochodów. W konsekwencji, zarówno w sytuacji gdy za pełnienie funkcji przewodnika została opłacona (wynagrodzona) osoba pełnoletnia czy też małoletnie dziecko, uzyskane przez te osoby dochody podlegają opodatkowaniu, z uwzględnieniem postanowień art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Poza właściwością Ministerstwa Finansów pozostaje natomiast ocena czy w każdym przypadku emocjonalny oraz fizyczny rozwój małoletniego dziecka pozwala na pełnienie przez nie funkcji przewodnika osoby niepełnosprawnej.

Jednocześnie należy zauważyć, iż skorzystanie w ramach ulgi rehabilitacyjnej z odliczeń z tytułu opłacenia przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidzkiej oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa nie pozbawia podatnika prawa do pomniejszenia dochodu o wydatki określone w art. 26 ust. 7a pkt 8 i 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile podatnik faktycznie poniósł tego rodzaju wydatki i spełnia ustawowe warunki do ich odliczenia.

Reasumując Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje, iż wątpliwości podatników dotyczące stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinny być wyjaśniane na zasadach i w trybie przewidzianym w rozdziale la Działu II ustawy – Ordynacja podatkowa. Dotyczy to również osób stosujących odliczenie z art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niniejsze wyjaśnienie nie stanowi interpretacji przepisów prawa podatkowego, o których mowa w przepisach ustawy – Ordynacja podatkowa.