Polski Związek Niewidomych

To był piękny dzień. Asia, długowłosa blondynka, wracała właśnie ze szkoły. Promienie słońca muskały jej bladą twarz i sprawiały, że na policzkach nieśmiało malowały się rumieńce. Większość ludzi odczuwałaby w takim momencie przyjemność. Bezchmurne niebo, park i wolne popołudnie – czego chcieć więcej? Ale nie Asia, ona czuła, hm… od pewnego czasu miała wrażenie, że nie czuje już nic, jest jej wszystko jedno. Nie zawsze jednak tak było. Ten potwór pustki wkradał się w jej życie powoli, podstępnie. Krok po kroku sprawiał, że nie była już sobą. Dzień po dniu zabierał z twarzy dziewczyny uśmiech, a z ciała energię i siłę. Plątał jej myśli tak, by na lekcjach nie mogła się skupić, zapamiętać, co czyta i co mówią do niej inni. Kiedy dostawała złe oceny, potwór jeszcze bardziej rozpościerał swoje wici. Ona płakała, a on tylko czyhał na kolejny taki dzień, kiedy nie będzie mogła wstać z łóżka. I nie wstawała. Nie z powodu choroby ciała, ale z powodu braku siły, energii gdzieś tam w środku niej. Dotąd towarzyska, z gronem koleżanek, teraz nie wynurzała nosa zza drzwi pokoju. Przestała też dbać o swój wygląd, mimo że do tej pory bardzo to lubiła. Nic nie sprawiało jej już przyjemności, nic się jej już nie chciało, nawet istnieć. Tylko czasami, jeszcze jakaś jej cząstka walczyła. Pojawiała się w niej wtedy agresja, nawet nie wiedziała skąd, wybuchała jak dynamit i raniła najbliższych. Wywoływało to w Asi poczucie winy. Sprawiało, że we własnych oczach była najgorsza, najobrzydliwsza i najgłupsza. Po kolejnym takim dniu mama Asi postanowiła działać. Widziała, jak coś zmienia jej córkę. Dziewczyna usłyszała od mamy, że idą do psychiatry. Asia bała się, ale nie miała nawet siły zaprotestować. Na miejscu, gdy wysiadała z samochodu, zauważyła, jak ze stresu trzęsą się jej ręce. Taka rozdygotana, z nogami jak galareta, weszła do gabinetu lekarza. Zauważyła jednak, że z każdym pytaniem psychiatry robi się coraz spokojniejsza, nie było tak strasznie, jak myślała. W jej głowie zatliła się nawet nadzieja, że być może ktoś jest w stanie jej pomóc, wyrwać ją ze szponów bestii. Po roku powolnego umierania, kiedy każdego dnia energia Asi gasła, ktoś wreszcie nazwał tego potwora. Psychiatra dał mu na imię DEPRESJA. Wytłumaczył też Asi, skąd mogła się wziąć i powiedział, jak dalej z nią postępować. Przed dziewczyną jeszcze długa droga do powrotu do siebie samej, ale i ona, i jej mama już wiedzą, co robić i jak okiełznać depresję.

Depresja, co to znaczy ?

Szacuje się, że 10–15% młodzieży cierpi na depresję. Jest to zaburzenie emocjonalne, które charakteryzuje się utratą energii, odczuwaniem przewlekłego smutku i przygnębienia, brakiem odczuwania przyjemności i radości z rzeczy, które dotychczas nas cieszyły, niewytłumaczalną drażliwością.

Z badań wynika, że osoby, które cierpią na depresję, mają zakłóconą równowagę między ważnymi przekaźnikami w mózgu (m.in. serotoniny odpowiedzialnej za odczuwanie przyjemności). Bardziej narażone na depresję są też osoby, których bliscy na nią chorowali. Nie oznacza to jednak, że jeśli ktoś z twoich bliskich ma lub miał depresję, ty także na nią zachorujesz.

Bardzo ważnymi przyczynami depresji są w dzisiejszych czasach tzw. czynniki psychogenne, to znaczy takie, które tkwią w otoczeniu. Są to między innymi duże wymagania dotyczące osiągnięć w szkole, posiadania superuzdolnień, nienagannego wyglądu. Osoby, które nie mają realnych znajomych i przyjaciół, które nie mają z kim porozmawiać o własnych troskach i problemach, także są bardziej narażone na wystąpienie zaburzeń depresyjnych.

Czy wiesz, że…

Badania przeprowadzone przez naukowców (M.G. Hunt, R. Marx, C. Lipson, J. Young „Limiting Social Media Decreases Loneliness and Depression”) wskazują, że korzystanie z popularnych portali społecznościowych, takich jak Facebook, Instagram itp., zwiększa ryzyko wystąpienia ciężkiej depresji. Ograniczenie ich używania do maksymalnie 30 minut dziennie prowadzi do znacznej poprawy samopoczucia psychicznego.

Sprawdź, czy potrzebujesz pomocy

Uwaga! Poniższy kwestionariusz ma charakter jedynie orientacyjny i nie stanowi diagnozy. Jeśli czujesz, że potrzebujesz pomocy, zgłoś się po nią.

Prezentowane stwierdzenia pochodzą ze Skali Depresji Becka, służącej do samodzielnej oceny samopoczucia. Jeśli chcesz wypełnić jej pełną wersję wystarczy, że wpiszesz nazwę w wyszukiwarkę internetową.

Instrukcja: z poniższych stwierdzeń wybierz te, które najlepiej określają twoje uczucia podczas ostatnich 7 dni (a nie tylko dzisiaj). W przypadku wątpliwości zadaj sobie pytanie: która z odpowiedzi jest najbliższa temu, co czuję i myślę?

1. Przeżywam stale smutek, przygnębienie i nie mogę uwolnić się od tych przeżyć.
2. Obawiam się, że w przyszłości nic dobrego mnie nie czeka.
3. Czuję, że przyszłość jest beznadziejna i nic tego nie zmieni.
4. Kiedy spoglądam na to, co robiłem/robiłam, widzę mnóstwo błędów i zaniedbań.
5. Nic mi teraz nie daje prawdziwego zadowolenia.
6. Większość rzeczy mnie nuży.
7. Często mam wyrzuty sumienia, czuję się winny/winna.
8. Czuję do siebie niechęć.
9. Potępiam się za popełnione błędy.
10. Płaczę częściej niż kiedyś.
11. Pragnę odebrać sobie życie.
12. Zmuszam się do zrobienia czegokolwiek.
13. Sypiam gorzej niż dawniej.

Jeśli wybrałeś kilka z powyższych stwierdzeń jako pasujące do ciebie, może to świadczyć o depresji. Zgłoś się po pomoc.

Depresja i co dalej

W przypadku, gdy obserwujesz, że twój nastrój się pogorszył, podejrzewasz, że masz depresję, lub po prostu czujesz, że potrzebujesz z kimś porozmawiać, jest kilka miejsc do których możesz się zgłosić:

– Poradnie Zdrowia Psychicznego,
– Ośrodki Interwencji Kryzysowej,
– Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne (dla dzieci i młodzieży),
– szpitale psychiatryczne.

Również psycholog szkolny może ci pomóc w rozpoznaniu twoich trudności, może wesprzeć cię w tych pierwszych chwilach i doradzić w kwestii znalezienia odpowiedniego miejsca, w którym uzyskasz stosowną pomoc.

Ważne telefony:

Fundacja ITAKA prowadzi całodobowe Centrum Wsparcia dla Osób w Kryzysie Psychicznym. 7 dni w tygodniu pod numerem 800 70 22 22 dyżurują psycholodzy.

Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży 116 111 jest czynny codziennie od 12.00 do 22.00, a z jego konsultantami można się również skontaktować, wysyłając anonimową wiadomość online przez www.116111.pl/napisz. Więcej informacji: www.116111.pl.

„Antydepresyjny Telefon Zaufania” prowadzi Fundacja ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych. Wystarczy w każdy poniedziałek od godziny 17.00 do 20.00 zadzwonić pod numer 22 654 40 41, by porozmawiać z psychiatrą. Psychologowie Fundacji ITAKA udzielają w tym zakresie również porad e-mailowych. Wystarczy napisać do nich na adres: porady@stopdepresji.pl.

Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka 800 121 212 – jest bezpłatny i czynny od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.15 do 20.00. Każdy, kto zadzwoni po godzinie 20.00 lub w dni wolne od pracy, może przedstawić swój problem i zostawić numer kontaktowy. Pracownik telefonu zaufania na pewno oddzwoni.

Fot. Pixabay